Ik ben veel bezig geweest met het vervreemden van gezichten. Om erachter te komen waarom ik dat doe heb ik nu eens een gevoel erachter uit proberen te werken in een werk. Dit door juist wel realistisch te schilderen. Ik heb mezelf vragen gesteld. Ben ik iemand die een masker opzet? Ben ik iemand die dingen weg lacht? Of ben ik juist iemand die heel gemakkelijk zijn gevoel laat zien? Door eigenlijk in gesprek te gaan met mezelf heb ik geprobeerd een beter beeld te schetsen waarom ik bepaalde keuzes maak zoals ik ze maak.

Ik ben uiteindelijk begonnen met het schilderen van mijn zus, die mij aankijkt. Zij is iemand die dwars door me heen kijkt, ook al zou ik een masker opzetten.


Daarnaast merk ik dat ik vaak zin heb om weer realistisch te schilderen. Ik vind dit echt leuk om te doen, haal er zelf voldoening uit en merk dat ik ook groei hierin. Je ziet in vergelijking met jaar 1 schilderen en nu dat ik een groei door maak. Ik ben veel meer gaan kijken, echt heel veel kijken en eigenlijk weinig schilderen. Neem er ook meer de tijd voor. Ik heb ook onderzoek gegaan naar hoe je het beste de kleur opbouwt etc. Het geeft een kik wanneer je er ook echt een persoon in begint te herkennen. Dit vind ik altijd nog erg lastig en merk dat dit steeds beter gaat.

Dit schilderij is nog niet af.